Ο Πάνος Μπίρμπας είναι Έλληνας ερμηνευτής και τραγουδοποιός κι αυτή την περίοδο ετοιμάζεται να μας παρουσιάσει τον ολοκαίνουριο δίσκο του, με τίτλο “Dandelion”. Πρόκειται για ένα εγχείρημα που ενώ σε κάποια σημεία του μοιάζει σκοτεινό, όπως μάς λέει ο ίδιος μιλάμε για ένα χαρούμενο album.
Θα λέγαμε πως ο Πάνος Μπίρμπας είναι αυτοδημιούργητος και το βασικό του όπλο είναι η έμπνευση που αντλεί από τον έρωτα. Μπορεί ο ίδιος να είναι και solo καλλιτέχνης, ωστόσο πιστεύει πολύ στην έννοια της “ομάδας”, οπότε έτσι τα πράγματα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα. Ως καλλιτέχνης της νέας γενιάς δεν επηρεάζεται από τις τάσεις, ενώ παραμένει πιστός στον ρομαντισμό που τον δίδαξε η δεκαετία των ‘60s που τόσο αγαπά.
Λίγες, λοιπόν, ημέρες πριν από την παρουσίαση του νέου του δίσκου στο Gazarte, ο Πάνος Μπίρμπας μίλησε στο SounDarts.gr για τα επερχόμενα και γεμάτα ενδιαφέρον μελλοντικά του σχέδια, για την έμπνευση πίσω από τον δίσκο του, ενώ δεν δίστασε να μοιραστεί μαζί μας τις απόψεις του σχετικά με τη νοοτροπία που υπάρχει πλέον γύρω από τη μουσική.
Καλησπέρα Πάνο και καλωσήρθες στο SounDarts.gr! Που σε πετυχαίνουμε αυτή την περίοδο;
Καλώς σας βρήκα. Με πετυχαίνεται σε έναν τρελό χαμό προβών για την παρουσίαση του album. Αυτή την περίοδο γενικώς βρίσκομαι χωμένος σε αυτό το κομμάτι και κυρίως για να καταφέρουμε να αποτυπώσουμε σωστά το album στο live. Στην προετοιμασία της κυκλοφορίας του album που είναι μια γιορτή για εμάς και για εμένα προσωπικά και για την εταιρεία την UnitedWeFly. Και στη δουλειά μου την καθημερινή που υφίσταται.
Πρόσφατα κυκλοφόρησες το νέο σου τραγούδι “November” σε συνεργασία με τη Λόλα Γιαννοπούλου. Πώς ήταν αυτή η συνεργασία;
Εξαιρετική! Με τη Λόλα είμαστε αγαπημένοι φίλοι. Τη θεωρώ μια από τις σπουδαιότερες φωνές στην Ελλάδα -και στο ελληνόφωνο και στο αγγλόφωνο- είναι πραγματικά σπουδαία. Είναι επίσης εξαιρετική δασκάλα φωνητικής και όποιος είναι μαζί της ξέρει πόσο καλή συνεργάτης και σπουδαία τραγουδίστρια είναι. Είναι απ’ τους ανθρώπους που μπορείς να βασιστείς ότι μπορεί να κάνει πολύ εύκολα όλα αυτά που φαντάζεται κανείς ότι πρέπει να γίνουν σε ένα τραγούδι. Ίσως αυτό που δε μπορώ να κάνω εγώ, για να είμαι ειλικρινής.
Τα τραγούδια σου είναι ονειρικά και τα χαρακτηρίζει ο λυρισμός. Από που αντλείς έμπνευση;
Κοίταξε, αυτός ο δίσκος έχει πολύ έμπνευση από τον έρωτα φυσικά και την αγάπη και τους ανθρώπους που έχω αγαπήσει πολύ στη ζωή μου. Είναι όμως εμπνευσμένος κι από την κοινωνία και από την πολιτική, όπως το “Scars”, το οποίο δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα μιας και θα συμπεριλαμβάνεται στο full-album. Έχει και το θάνατο. Έχω γράψει ένα τραγούδι για το θάνατο του πατέρα μου που με είχε ισοπεδώσει. Κάπου εκεί κινείται ή έμπνευση του δίσκου.
Είσαι καλλιτέχνης που γράφει τραγούδια επειδή “πρέπει” να βγάλεις μία δουλειά ή πρόκειται για προϊόντα καθαρής έμπνευσης από πλευρά σου;
Σίγουρα δε γράφω γιατί πρέπει να βγάλω κάποια δουλειά. Ευτυχώς ή δυστυχώς στην εποχή μας δε χρειάζεται να βγάλεις καμία δουλειά, μάλλον κανείς δεν περιμένει να την βγάλεις κιόλας. Εγώ γράφω ένα δίσκο επειδή είμαι αυτού του μοτίβου, ότι δηλαδή κάθε δίσκος είναι ένα συγκεκριμένο concept, έχει μια μουσική και μια στιχουργική μορφή. Γράφω κυρίως όταν συμπληρώσω ένα υλικό που πρέπει να κυκλοφορήσει και όταν έχει ολοκληρωθεί σαν concept και σαν εικόνα και μουσική.
Πέρα από τη solo καριέρα, έχεις υπάρξει και μέλος σε συγκρότημα, τους Dustbowl. Ετοιμάζετε κάτι καινούριο μαζί;
Αυτή τη στιγμή προετοιμάζουμε το υλικό μας για το νέο μας album, το οποίο είναι επίσης σε μια ένταση. Γενικά είναι μια περίοδος γεμάτη έμπνευση.
Τί θετικά στοιχεία εντοπίζεις στο να είσαι solo καλλιτέχνης και τί ως μέλος ενός group;
Το να είσαι μόνος σου, είναι εντελώς διττό, γιατί έχει άπειρες δυσκολίες, αλλά και πολλά θετικά πράγματα. Το θετικό είναι ότι είσαι εσύ κι ο εαυτός σου. Είσαι εσύ κι αυτό που επιλέγεις να κάνεις. Είσαι εσύ η παραγωγή, η ενορχήστρωση, η έμπνευση, ο στίχος, αλλά έχει και πάρα πολλές δυσκολίες, οι οποίες είναι τόσο πρακτικές -γιατί ξέρουμε πόσο μεγάλα κόστη μπορεί να έχει ένας δίσκος ψυχικά και υλικά- έχει την ευθύνη σου για όλο το υλικό σου με όλα τα καλά και τα κακά του μαζί. Δεν είσαι μια μπάντα, οπότε πρέπει να κάνεις πολύ σωστές επιλογές μουσικών για να παίξουν. Όταν χρειάζεσαι session μουσικούς για να συμπληρώσεις αυτό που πρέπει να κάνεις είναι ένα τεράστιο στοίχημα σήμερα.
Για παράδειγμα για τον δίσκο που έχω γράψει, είχα την τύχη να γράψουν πολλοί καλοί μουσικοί με όργανα που εγώ δεν μπορώ να παίξω, έγχορδα, πνευστά. Οπότε αυτό το πράγμα έρχεται και είτε σε αποθεώνει είτε σε δυσκολεύει πάρα πολύ. Η μπάντα είναι μπάντα γιατί είναι πάρα πολύ δεμένη. Μια μπάντα έχει πέντε ζευγάρια αυτιά, πέντε κεφάλια, πέντε μυαλά να σκεφτούν .
Πρόκειται να κυκλοφορήσεις το νέο σου studio album “Dandelion”. Τι ιστορίες θα μοιραστείς μαζί μας μέσα από αυτό;
Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες που κατά βάση μπορεί να σε κάνουν να νομίζεις ότι πρόκειται για ένα ερωτικό δίσκο. Μέσα από αυτό όμως έχει πολλές ιστορίες κοινωνικής φύσεως σίγουρα, ακόμα και στο ερωτικό κομμάτι έχει ένα αρκετά ψυχοθεραπευτικό τόνο, μοιάζει με μια διαρκή κουβέντα δύο ανθρώπων και γι’ αυτό το λόγο έχω επιλέξει να συμμετέχουν πολλές γυναικείες φωνές. Η γυναικεία παρουσία είναι πάρα πολύ έντονη μέσα στο δίσκο είτε ως φωνητικά είτε ως ντουέτα. Δε νομίζω ότι είναι ένας σκοτεινός δίσκος ακόμα και αν περιέχει κάποιες σκοτεινές μελωδίες, κάπως μελαγχολικές ή οτιδήποτε.
Θεωρώ πως είναι αρκετά φωτεινός δίσκος. Έχει ένα χορό παντού που υποβόσκει και από εκεί βγήκε το “Dandelion. Υπάρχει παντού μια αιώρηση, ένας χορός και μια κάθαρση εν τέλει που βγαίνει μέσα από τη μουσική και επειδή ήταν κάτι το οποίο για εμένα ήταν πραγματικά μες στην ψυχή μου, η μουσική της συγκεκριμένης δουλειάς μιας και ξεκίνησε a-z με τις μουσικές που είχα, δεν άλλαξα τίποτα. Ήταν οι πρώτες μου ιδέες. Νομίζω ότι έχει την αίσθηση της απελευθέρωσης κι αυτό βγαίνει μέσα στο album.
Εάν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποιο τραγούδι από αυτό, που να κρύβει ίσως και μία σημαντική ιστορία, ποιο θα ήταν αυτό;
Αυτό με δυσκολεύει πάρα πολύ να το απαντήσω. Ας πούμε το “Bloom” που κυκλοφορεί ήδη μιλάει για τα παιδιά, για τα δικά μας παιδιά, εκείνα που μπορεί να υποφέρουν από τόσα δεινά σήμερα, όπως τα παιδιά στη Γάζα. Τα τραγούδια τα γράφεις κάποια στιγμή με ένα σκεπτικό, με βάση κάτι όμορφο ή οτιδήποτε έχεις εσύ στο μυαλό σου και μετά επιστρέφουν νοερά και μπορεί να σε «κατασπαράζουν» με το δικό τους τρόπο, όταν βλέπεις όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν.
Το “November” μου αρέσει, επίσης, πάρα πολύ σαν ιστορία παρότι δεν το έγραψα εγώ. Είναι ένας πραγματικά φανταστικός διάλογος μεταξύ δύο ανθρώπων ερωτικής φύσης. Η Άννα Μερτζάνη έχει γράψει τους στίχους και καταφέραμε και δέσαμε πολύ ωραία τη μουσική με το στίχο. Το “Waltz” που το έχω γράψει για την αγαπημένη μου… Δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο αλήθεια!
Κατά γενική ομολογία, οι εποχές έχουν σκληρύνει. Σε τι βαθμό σε έχει επηρεάσει αυτό όσον αφορά τη δημιουργικότητά σου;
Η αλήθεια είναι ότι έχω σκληρύνει πάρα πολύ από την άποψη ότι μέσα μου προσπαθεί να εξισορροπήσει αυτό το πράγμα. Με την κατάσταση που βλέπουμε συνέχεια τριγύρω στη μουσική, θεωρώ ότι υπάρχει τεράστια έκπτωση και στο πως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο κόσμος, χωρίς να μιλήσω για είδη ή να χαρακτηρίσω οτιδήποτε συμβαίνει γύρω. Υπάρχει μία ηθική έκφραση σε σχέση με τη μουσική. Θεωρώ ότι οι αξίες της ίδιας της μουσικής ως ύπαρξης, της θεματολογίας και της ιδεολογίας της είναι κάτι που δεν αφορά τη σύγχρονη κοινωνία. Αυτό αυτομάτως είναι τρομερά δύσκολο για τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν καλή μουσική.
Σε μεγάλο βαθμό δεν υπάρχει υποστήριξη από κανέναν τριγύρω, αν εξαιρέσεις κάποιες δισκογραφικές που ασχολιούνται με μεράκι, όπως η United We Fly. Παρόλ’ αυτά θεωρώ πως είσαι μόνος σου κατά βάση σε αυτό που πας να κάνεις αυτή τη στιγμή. Βρίσκεσαι σε έναν αβέβαιο κόσμο, όπου πας να κάνεις μία συναυλία και είναι εντελώς αβέβαιο το τί θα γίνει, τη στιγμή που βλέπουμε να βασιλεύουν πράγματα και είδη τα οποία είναι για μένα πραγματικά σκουπίδια.
Εάν μπορούσες να επιλέξεις μία άλλη εποχή, στην οποία θα μπορούσες να ζήσεις και να δημιουργήσεις, ποια θα ήταν αυτή; Τί δεκαετία θα επέλεγες και σε τί θα διέφερες από το τώρα;
Σίγουρα θα επέλεγα τα ‘60s. Κι αυτός ο δίσκος για εμένα έχει πολλές ‘60s αναφορές με κάποιες μικρές εξαιρέσεις. Ενώ ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή, ήταν μακράν κι η πιο όμορφη, συναισθηματική κι αληθινή για τη μουσική και τη δημιουργία της. Φυσικά έχουν κυκλοφορήσει απίστευτα πράγματα στα ‘70s, στα ‘80s, στα ‘90s. Μου αρέσουν όλες οι εποχές έως και το 2000. Σε κάθε δεκαετία βρίσκω τρομερά πράγματα. Αλλά νομίζω ότι αυτή η ουσία, η αλήθεια των μελωδιών, η απλότητα των στίχων, η ουσιαστική σύνδεση με το συναίσθημα που είχαν τα ‘60s είναι ανυπέρβλητη και πιστεύω ότι δε θα επιστρέψει ξανά ποτέ.
Τον φαντάζεσαι, δηλαδή, τον Πάνο στα Μάταλα με μία κιθάρα;
Δεν ξέρω αν με φαντάζομαι χίπη ή κάτι άλλο, σίγουρα όμως με φαντάζομαι όπως το περιέγραψα πριν. Με φαντάζομαι σαν τον Leonard Cohen στα ‘60s να τραγουδάω τραγούδια που ίσως ο κόσμος να παρατηρούσε παραπάνω το στίχο, τη μελωδία, την ουσία. Δυσκολεύομαι να με φανταστώ χίπη, αλλά δεν έχει σημασία σε ποια πλευρά στέκεσαι ή πως το βλέπεις. Πάντως θεωρώ ότι στη σημερινή εποχή αν έβγαινα κι έπαιζα το “Suzanne” του Leonard Cohen, θα μπορούσε να είναι δικό μου. Πιστεύω πως κανένας δε θα το είχε καταλάβει σήμερα. Αν σήμερα κυκλοφορούσα το “Suzanne” δε θα είχε καμία διαφορά από το να είχε κυκλοφορήσει το “November” ή το “Bloom”. Δηλαδή δε θα είχε καταλάβει κανείς αυτό το ποίημα που έγραψε αυτός ο τύπος.
Για αυτό είμαι νοσταλγός αυτής της εποχής. Τότε ο άνθρωπος συνδεόταν με την ουσία της μουσικής, του στίχου, αλλά και του ανθρώπου που το λέει. Χωρίς να είμαι fan αυτού που αποκαλούμαι “pop icon” και “pop idol”, καθώς δεν πιστεύω στην υπέρμετρη αυθεντία των rock stars της δεκαετίας του ’60. Ήταν κι αυτό ελαφρώς υπερεκτιμημένο κι ότι ο κόσμος είχε την ανάγκη να γαντζωθεί από πρότυπα, από εικόνες. Δεν θεωρώ αυτή την αγιοποίηση αυτών των ανθρώπων ως κάτι το οποίο είναι αναγκαίο, αλλά η σύνδεση με τους ανθρώπους, με τις προσωπικότητες, τον λόγο είναι κάτι πολύ σπουδαίο. Αυτό έχει να κάνει με το κοινό και με το πως το αντιλαμβάνεται ο κόσμος, ο δημοσιογραφικός, ο μουσικο-κριτικός και οι δισκογραφικές.
Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν αντιλαμβάνονται καθόλου αυτό που συμβαίνει και πως μπορεί κάποιοι άνθρωποι και σήμερα να εκφράζουν.
Στις 12 Δεκεμβρίου θα παρουσιάσεις το “Dandelion” στο roofstageτου Gazarte. Τι να περιμένουμε από αυτή την εμφάνιση;
Στο Gazarte θα παρουσιάσουμε όλο το “Dandelion” με μία φανταστική μπάντα που εγώ αγαπάω πάρα πολύ. Είναι ο Βαγγέλης Τσιμπλάκης στα τύμπανα, ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο μπάσο, ο Σωτήρης Πέπελας κι ο Πέτρος Κασιμάτης στις τρομπέτες, ο Αργύρης Βασιλείου και ο Τρύφωνας Λάζος στις κιθάρες, η Δάφνη Σβαρνιά στα κρουστά, ο Αλέξης Στενάκης στα synths/πλήκτρα, ο Σταύρος Παργινός στο τσέλο. Είναι τα περισσότερα παιδιά που έγραψαν στον δίσκο και θα προσπαθήσουμε να αποδώσουμε όσο καλύτερα γίνεται αυτούσιο το υλικό. Επιπλέον θα παίξουμε αγαπημένες διασκευές ανθρώπων που αγαπάω πολύ, όπως ο Cohen, μία διασκευή ενός ισπανικού ποιήματος του 1920 το “Angelitos Negros”.
Αυτό που θα έχει το live είναι πάρα πολύ συναίσθημα. Η βραδιά θα είναι συναισθηματικά φορτισμένη για εμένα, αλλά και παίζοντας με όλη αυτή την παρέα νομίζω ότι θα βγουν πολλά (συναισθήματα). Όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτό έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι στον δίσκο. Έχω κάνει και κάποιες διασκευές βασισμένες στο ύφος της μπάντας, οπότε νομίζω ότι θα είναι ένα πολύ ωραίο set.
Πέραν αυτού, ποια είναι τα μελλοντικά, επαγγελματικά σου σχέδια;
Έπειτα, θέλω να κανονίσω κάποια lives ακόμα. Υπάρχουν ήδη κάποιες προτάσεις και για το επερχόμενο καλοκαίρι και για εκτός Αθηνών, όπως στη Θεσσαλονίκη κι άλλες πόλεις. Είναι στα σκαριά ένα live στο Λονδίνο με τη νέα χρονιά. Δίσκος με τους Dustbowl, καινούριο υλικό που έχω ήδη ξεκινήσει να γράφω, μια μουσική για μία ταινία που θα υπάρξει ανακοίνωση αργότερα, γιατί μάλλον θα είναι κάτι καλό.
Ποιο είναι το μότο σου στη ζωή;
Συνέντευξη: Θοδωρής Κολλιόπουλος
