Νέο Album | MGMT – Loss of Life

• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 23 Φεβρουαρίου 2024
• Εταιρεία: MGMT Mom + Pop
• Μορφή: CD, LP, Digital Release
• Παραγωγή: Daniel Lopatin, MGMT, Patrick Wimberly
• Singles από το “Loss of Life”:

1. “Mother Nature” | Κυκλοφόρησε: 31 Οκτωβρίου 2023
2. “Bubblegum Dog” | Κυκλοφόρησε:29 Νοεμβρίου 2023
3. “Nothing to Declare” | Κυκλοφόρησε: 10 Ιανουαρίου 2024
4. “Dancing in Babylon” | Κυκλοφόρησε: 20 Φεβρουαρίου 2024

Ακούστε το νέο album των MGMT με τίτλο “Loss Of Life”!

Κάποια στιγμή την τελευταία δεκαετία περίπου, η κοινή γνώμη, μεταξύ εκείνων που εξακολουθούν να σκέφτονται τους MGMT, άρχισε να μετατοπίζεται σιωπηλά για να καλύψει την ιδέα ότι είναι ένα πολύ πιο περίεργο συγκρότημα από ό,τι θα μπορούσε να υποδείξει αρχικά η καριέρα τους. Μετά από δύο αποφασιστικά μη εμπορικές δημιουργίες, η μία από τις οποίες έκτοτε έχει επανακτηθεί ως cult κλασικό, το synth-poppy “Little Dark Age” του 2018 χαιρετίστηκε σε ορισμένες γωνιές ως μια επιστροφή στη φόρμα, μια αμφίβολη τιμή που δεν καλύπτει αρκετά αυτή του album. Το “Loss of Life” είναι απίθανο να αντιμετωπίσει το ίδιο είδος λανθασμένης ταυτότητας.

Το πέμπτο album των MGMT, και πρώτο για την indie δισκογραφική Mom+Pop μετά από μια απίστευτα μακρά πορεία στην Columbia, δεν δείχνει σημάδια περιορισμένου προϋπολογισμού. Ούτε σαρώνει ως άλλη μια υποχώρηση από την ανανεωμένη προσοχή που προσέλκυσε το “Little Dark Age”. Η παραγωγή είναι κομψή όσο μπορεί, και τα τραγούδια δεν διστάζουν να φτάσουν στα δοκάρια. Αλλά αυτή τη φορά οι ήχοι της μεγάλης σκηνής που διαθλούν και ανατρέπουν οι Ben Goldwasser και Andrew VanWyngarden φαίνονται εν μέρει βαθμονομημένοι για να αμφισβητήσουν τις έννοιες του καλού γούστου: το Britpop στις πιο φουσκωμένες και βομβιστικές, αργές τζαμαρίες της μπάντας, τραγούδια που μπορεί να είχαν το soundtrack. Ένα μεγάλο φιλί σε μια δράση-ρομαντική ταινία της δεκαετίας του 1980, ή εκείνα που ένας πρώην λαϊκός τραγουδοποιός της δεκαετίας του 1970 μπορεί να ηχογράφησε ενώ πάλευε να περιηγηθεί στην εποχή της κλειστής αντήχησης και του ξέφρενου μπάσου. Ένα τραγούδι, η συνεργασία των Christine και Queens “Dancing in Babylon”, φέρει την αδιαμφισβήτητη μυρωδιά των Savage Garden.

Η αναζωπύρωση του παλιού schlock σε θορυβώδες νέο ορισμό δεν είναι μια νέα αναζήτηση το 2024. Το “Loss of Life” διακρίνεται μέσω της χρήσης αυτής της αισθητικής επιταχυνόμενης soft rock για να ενισχύσει τη θεματική γροθιά των τραγουδιών των Goldwasser και VanWyngarden, τα οποία είναι εξίσου εντυπωσιακά και ανατριχιαστικά το τεχνολογικό μεγαλείο της εποχής μας και η συντριπτική απανθρωποποίηση που επιφέρει σε όλους εκτός από τους πιο τυχερούς. Η παλέτα αναφορών τους εξυπηρετεί μια διπλή λειτουργία: το λαμπρό θέαμα των διασκευών αντικατοπτρίζει το συναίσθημα της ζωής σε μια χώρα των θαυμάτων της ευκολίας, της διασκέδασης και της αποξένωσης, ακόμα και όταν η απτή αίσθηση λαχτάρας τους υποδηλώνει ειλικρινά την πιθανότητα ότι η αγάπη θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε την καθορισμένη κόλαση που φτιάξαμε. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτή η ενοποίηση ήχων και ιδεών χρησιμεύει επίσης για να ενισχύσει την εμπειρία αυτών των τραγουδιών ως τραγούδια, όχι μόνο στο πνευματικό επίπεδο, αλλά και σε εκείνο το πιο μυστηριώδες μέρος, πιο κοντά στην καρδιά μας, όπου κάνουμε έναν απολογισμό της αναρίθμητης pop μουσικής, στη συνέχεια υποβάλουν το προϊόν τους, μέσα από μια αλυσίδα ακούσιων και διαισθητικών αντιδράσεων, σε μια λίγο πολύ δυαδική κρίση: χτυπάει ή όχι;

Το “Mother Nature” είναι ένα από τα πολλά τραγούδια στο “Loss of Life” που πετυχαίνουν και στα δύο μέτωπα. Η αόριστα τρομακτική πλευστότητα της ακουστικής κιθάρας και των synths που μοιάζουν με φλάουτο ταιριάζει ιδιοσυγκρασιακά σε έναν στίχο που μας παραπέμπει στο “έλα να περπατήσουμε μαζί μου στη σειρά των δισεκατομμυριούχων/Προσπαθώντας να διατηρήσουμε την ισορροπία μας πάνω από το μηδέν”, παραδόθηκε αρκετά χαρούμενα για να υποδηλώσει ότι η θέα του μερικά αρχοντικά θα έχουν την ίδια ευεργετική επίδραση στα συντάγματά μας με αυτό της ανατολής του ηλίου πάνω από μια λίμνη. Εξίσου σημαντικό είναι ότι αυτά τα όργανα παρέχουν το θεμέλιο για μελωδίες που είναι αρκετά δυνατές για να σας ξεσηκώσουν ακόμα κι αν αρχικά δεν παρακολουθήσετε την ειρωνεία τους.

Η πιο ικανοποιητική έλξη του “Loss of Life” για το μυαλό και το πνεύμα ταυτόχρονα μπορεί να είναι η οργανική γέφυρα του “Nothing Changes”, μιας εξίμισι λεπτών power μπαλάντα της οποίας η ματιά στην αρχή φαίνεται τόσο μηδενιστική όσο θα έδειχνε ο τίτλος της. Ο αφηγητής του VanWyngarden φαίνεται παγιδευμένος σε έναν ατελείωτο κύκλο κακής συνήθειας, όπως κι εμείς αρχίζουμε να αισθανόμαστε παγιδευμένοι στον ατελείωτο κύκλο των πανηγυρικών χορδών του τραγουδιού. Αλλά μόλις επιμένει για πολλοστή φορά ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, όλα αλλάζουν: το μουσικό κλειδί, η ενορχήστρωση, τα συναισθήματα που προκαλούν όλα. Εμφανίζεται ένα γαλλικό κόρνο, μετά μερικοί διαστημικοί συνθεσιακοί που παίζουν hip jazz αρμονίες, και ξαφνικά δεν βρισκόμαστε καθόλου σε μια power μπαλάντα, αλλά σε ένα απολαυστικό τραγούδι Bacharachian lounge pop, που ακτινοβολείται από κάποιο θορυβώδες εναλλακτικό μέλλον ή παρελθόν. Η ζωή γίνεται καλύτερη, λέει το τραγούδι, είτε το ξέρει ο τύπος που τραγουδάει είτε όχι.

Το “Nothing Changes” είναι μία από τις τέσσερις περίπου ισχυρές μπαλάντες στο “Loss of Life”, ανάλογα με την επεκτατικότητα του ορισμού σας. Αυτό μπορεί να μην φαίνεται πολύ για ένα άλμπουμ με 10 τραγούδια. Αλλά το πνεύμα της power μπαλάντας, η αναζήτησή της για ένα ρυθμό αρκετά αργό και ένα τύμπανο γεμάτο τύμπανο αρκετά τεράστιο για να αιχμαλωτίσει ολόκληρη την ανθρώπινη καρδιά, διαποτίζει αυτή τη μουσική, ακόμη και όταν δεν επικαλείται ρητά. Μέχρι τη στιγμή του «I Wish I Was Joking», του προτελευταίου τραγουδιού και της τελευταίας μπαλάντας δύναμης, μπορεί να έχετε ξεπεράσει ένα κατώφλι στην προθυμία σας να εκτιμήσετε τη μουσική διανοητικά και να την αισθανθείτε γενικά.

Είναι ενδεικτικό αυτής της έντασης ότι τα πιο δυνατά μεμονωμένα κομμάτια στο Loss of Life είναι αυτά που ξεφεύγουν από την αυστηρή τήρηση της γενικής παράξενης ατμόσφαιρας του. Το “Nothing to Declare”, ένα θλιβερό ψυχολαϊκό ταξιδιωτικό, και το “Bubblegum Dog”, ένας glam rocker με επικάλυψη καραμέλας, θα μπορούσαν να χωρέσουν ως τραγούδια στο “Congratulations” ή στο “Oracular Spectacular”.

Και μετά υπάρχει το ομότιτλο τραγούδι που κλείνει το album, το οποίο καταγράφει μια περίεργη νέα περιοχή όχι μόνο για το MGMT, αλλά με μια μικρή έννοια, για την ίδια την pop. Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι που να μοιάζει ακριβώς με την ανάμειξη παγωμένων ηλεκτρονικών ειδών, τις φανφάρες από μπάντες χάλκινων χάλκινων «Penny Lane» και τις άνοιες χορδές πιτσικάτο που χορεύουν στο σαλόνι.